زاهد

زاهدی روايت كرده كه در عمرم: جواب چهار نفر مرا سخت تکان داد. اول مرد فاسدی از کنار من گذشت و من گوشه لباسم را جمع کردم تا به او نخورد. او گفت ای شیخ خدا میداند که فردا حال ما چه خواهد بود! دوم مستی دیدم که افتان و خیزان راه میرفت به او گفتم قدم ثابت بردار تا نیفتی. گفت تو با این همه ادعا قدم ثابت کرده ای؟ سوم کودکی دیدم که چراغی در دست داشت گفتم این روشنایی را از کجا آورده ای؟ کودک چراغ را فوت کرد و آن را خاموش ساخت و گفت:تو که شیخ شهری بگو که این روشنایی کجا رفت؟ چهارم زنی بسیار زیبا که درحال خشم از شوهرش شکایت میکرد . گفتم اول رویت را بپوشان بعد با من حرف بزن . گفت من که غرق خواهش دنیا هستم چنان از خود بیخود شده ام که از خود خبرم نیست تو چگونه غرق محبت خالقی که از نگاهی بیم داری؟

روزی بهلول در حالی که داشت از کوچه ای می گذشت شنید که استادی به شاگردانش می گوید :

من امام صادق (ع) را قبول دارم اما در سه مورد با او کاملا مخالفم !

یک اینکه می گوید :خداوند دیده نمی شود پس اگر دیده نمی شود وجود هم ندارد.

دوم می گوید :خدا شیطان را در آتش جهنم می سوزاند در حالی که شیطان خود از جنس آتش است و آتش تاثیری در او ندارد.

سوم هم می گوید : انسان کارهایش را از روی اختیار انجام می دهد در حالی که چنین نیست و از روی اجبار انجام می دهد.

بهلول تا این سخنان را از استاد شنید فورا کلوخ بزرگی به دست گرفت و به طرف او پرتاب کرد اتفاقا کلوخ به وسط پیشانی استاد خورد و آنرا شکافت !

استاد و شاگردان در پی او افتادند و او را به نزد خلیفه آوردند.

خلیفه گفت : ماجرا چیست؟

استاد گفت : داشتم به  دانش آموزان درس می دادم که بهلول با کلوخ به سرم زد و آنرا شکست !

بهلول پرسید : آیا تو درد را می بینی؟

گفت : نه

بهلول گفت : پس دردی وجود ندارد. ثانیا مگر تو از جنس خاک نیستی و این کلوخ هم از جنس خاک پس در تو تاثیری ندارد.

ثالثا : مگر نمی گویی انسانها از خود اختیار ندارند ؟

پس من مجبور بودم و سزاوار مجازات نیستم

استاد دلایل بهلول دیوانه را شنید و خجل شد و از جای برخاست و رفت !!!



نوع مطلب : داستان کوتاه،  حکایت های پند آموز،  داستان پند آموز، 
برچسب ها : داستان بهلول، داستان کوتاه، حکایت کوتاه، داستان مذهبی، داستان پندآموز، داستان جذاب، داستان خواندنی،

 چهارزن

 محبت

او مى دانست که جواهر به قدرى با ارزش است که تا آخر عمر، مى تواند راحت زندگى کند، ولى چند روز بعد، مرد مسافر به راه افتاد تا هرچه زودتر، بانوى خردمند را پیدا کند. بالاخره هنگامى که او را یافت، سنگ را پس داد و گفت:«خیلى فکر کردم. مى دانم این سنگ چقدر با ارزش است، اما آن را به تو پس مى دهم با این امید که چیزى ارزشمندتر از آن به من بدهى. اگر مى توانى، آن محبتى را به من بده که به تو قدرت داد این سنگ را به من ببخشى




نوع مطلب : داستان کوتاه، 
برچسب ها : داستان، داستان کوتاه، داستان زیبا، داستان نویسی، داستان جذاب، ماج

اگر زمانه با تو نسازد تو با زمانه بساز

دو دوست با پای پیاده در صحرایی سفر می کردند .ان دو در طول سفر با یکدیگر حرفشان شد ویکی به دیگری سیلی زد.آن که سیلی خورده بود خیلی دردش آمد امابی آنکه حرفی بزند روی شن نوشت : امروزبهترین دوستم به من سیلی زد.

دو دوست انقدر پیاده رفتند تا به یک ابادی رسیدند.سپس تصمیم گرفتند آبتنی کنند.دوستی که سیلی خورده بود در گل ولای گیر کرد وچیزی نمانده بود غرق شود،اما دوستش او را نجات داد.

دوست نجات یافته بعد از اینکه حالش جا آمد روی سنگ حک کرد(امروزبهترین دوستم زندگی مرا نجات داد) .

دوستی که سیلی زده بود پرسید.موقعی که ترازدم روی شن نوشتی واکنون که تورا نجات دادم ،روی سنگ چرا؟

دوست دیگر پاسخ داد. وقتی کسی به ما صدمه میزندباید روی شن نوشت تا باد آن را پاک کند .اما وقتی کسی کار خوبی برای ما انجام میدهد بایدروی سنگ حک کرد تا باد هرگز نتواند ان راپاک کند.

یاد بگیریم بدیها را روی شن بنویسیم وخوبی ها را روی سنگ.

پیرمردی صبح زود از خانه اش خارج شد. در راه با یک ماشین تصادف کرد و آسیب دید. عابرانی که رد می شدند به سرعت او را به اولین درمانگاه رساندند.

پرستاران ابتدا زخمهای پیرمرد را پانسمان کردند. سپس به او گفتند: "باید ازشما عکسبرداری بشود تا جائی از بدنت آسیب و شکستگی ندیده باشد
پیرمرد غمگین شد، گفت عجله دارد و نیازی به عکسبرداری نیست.

پرستاران از او دلیل عجله اش را پرسیدند.زنم در خانه سالمندان است. هر صبح آنجا می روم و صبحانه را با او می خورم. نمی خواهم دیر شود!

پرستاری به او گفت: خودمان به او خبر می دهیم. پیرمرد با اندوه گفت: خیلی متأسفم. او آلزایمر دارد. چیزی را متوجه نخواهد شد! حتی مرا هم نمی شناسد!

پرستار با حیرت گفت: وقتی که نمی داند شما چه کسی هستید، چرا هر روز صبح برای صرف صبحانه پیش او می روید؟

پیرمرد با صدایی گرفته ، به آرامی گفت :
اما من که می دانم او چه کسی است...!

روزی مردی داخل چاله ای افتاد وبسیار دردش آمد:

یک روحانی او را دید گفت: حتما گناهی انجام داده ای .

یک دانشمند عمق چاله ورطوبت خاک آن را اندازه گرفت.

یک روزنامه نگار در مورد دردهایش با او مصاحبه کرد.

یک یو گیست به او گفت : این چاله و همچنین دردت فقط در ذهن تو هستند در واقعیت وجود ندارند.

یک پزشک برای او دو قرص آسپرین پایین انداخت.

یک پرستار کنار چاله ایستاد وبا او گریه کرد.

یک روانشناس او را تحریک کرد تا دلایلی را که پدر ومادرش او را اماده افتادن به داخل چاله کرده بودند پیدا کند.

یک  تقویت  کننده فکر او رانصیحت کرد که خواستن توانستن است.

یک فرد خوشبین به او گفت : ممکن بودیکی از پاهات رو بشکنی.

سپس فرد بیسوادی گذشت ودست او را گرفت واو را از چاله بیرون آورد.

مردی 80ساله با پسر تحصیل کرده 45 ساله اش روی مبل خانه خود نشسته بودند. ناگهان کلاغی کنار پنجره شان نشست.

پدر از فرزندش پرسید:(( این چیه؟))

پسر پاسخ داد:(( کلاغ ))

پس از چند دقیقه دوباره پرسید:(( این چیه؟))

پسر گفت:(( بابا من که همین الآن بهتون گفتم کلاغه ))

بعداز مدت کوتاهی پیر مرد برای سومین بار پرسید:(( این چیه؟))

عصبانیت در پسرش موج می زد و با همان حالت گفت:((کلاغه کلاغ! ))پدر به اتاقش رفت وبا دفتر خاطرات قدیمی برگشت. صفحه ای را باز کرد و به پسرش گفت که آن را بخواند. در آن صفحه این طور نوشته شده بود:(( امروز پسر کوچکم 3 سال دارد و روی مبل نشسته است. هنگامی که کلاغ روی پنجره نشست، پسرم 23 بار نامش را از من پرسید و من 23 بار به او گفتم، که نامش کلاغ است. هر بار او را عاشقانه بغل می کردم و به او جواب می دادم وجالب اینکه اصلا عصبانی نمی شدم و در عوض علاقه بیشتری نسبت به او پیدا می کردم.